‘Hoe komen de bruidsparen op de trouwlocatie aan… creatief met klasse!’
Als buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand en trouwambtenaar kom ik de meest uiteenlopende manieren tegen waarop aanstaande bruidsparen de trouwlocatie bereiken. Want ook dit onderdeel van de trouwerij heeft niet stilgestaan bij de evolutietheorie die weddingplanners met hun creatieve ingevingen voortdurend in beweging houden. De markt is duidelijk in beweging en je hoeft maar op internet de juiste zoekwoorden in te tikken en legio trouwtransportmogelijkheden (door weddingplanners in vakjargon een ‘T.T.M. – etje’ genoemd, passeren gelijk de mooiste militaire parade op het Rode Plein op 1 mei.
Wat een verschil met mijn eigen trouwerij in februari 1982 waar onze auto de mooiste uit de toen vrij hoekige en niet echt aerodynamische collectie van de families Bol en van der Valk was. De auto’s van de bruiloftsgasten varieerden van een nu nauwelijks meer waarneembare Renault 4 tot een Dafje opgekocht bij de Dienst Domeinen door een zwager met liefde voor het eigen automerk. Waar we nu traditioneel op de trouwdag de trouwfilm (super 8 was het toen dus er werd kritisch door mijn schoonzus gefilmd wat de moeite waard was om te filmen en dat was zeker niet het gehele optreden van de Babs in het gemeentehuis) bekijken is het wat het voorbij kruipende wagenpark betreft voor mijn ouders een ‘sentimental journey’ en voor mijn kids van nu 31, 29 en 27 jaar de vraag waar ze nu deze auto’s in het Autotron kunnen bekijken!
Ik wil jullie even een doorkijkje geven in wat ik heb beleefd hoe aanstaande bruidsparen bij de trouwlocaties aankomen. En dat is zeker niet altijd een ‘wondere wereld op wielen’ geworden zoals het beroemde autoprogramma van Fred van der Vlugt vroeger heette. Zo kozen Leen en Mariëlle voor de trouwkoets en Piet Pleziers wat in Katwijk een vertrouwd straatbeeld oplevert. En soms rijden ze nog een extra blokje om bij de Boulevard en de uitwatering, leuk voor het bruidspaar en gasten maar ook voor de flanerende wandelaars in het o zo mooie Katwijk. Maar dat Mariëlle en Leen ook praktisch zijn bleek uit het verhaal dat ze na de feestavond in ‘Huys te Britten’ in een feestelijke optocht met de directe aanhang naar hun nabijgelegen woning zijn gaan lopen.
Maar ook de hang naar vroeger kwam bij Hugo en Carolien naar voren met de keuze voor een feestelijk uitgedoste kever met speciaal nummerbord en een trotse Hugo achter het stuur. Zo kozen Thijs en Els voor een cabriolet van onbekend merk maar glimmend in de stralende juni zon. Het betere poetswerk was dus niet voor niets geweest en je kon de carrosserie gebruiken gelijk een spiegel.
Soms werd de auto gehuurd zoals Willem en Jacqueline deden waar Willems vader de witte Chrysler in Den Haag ging ophalen en vroeg uit de veren moest om de overbekende files te vermijden. Een ander leende de auto van de baas zoals bij Marco en Eline, maar dan heb je ook wat want het was een zwarte Porsche. De lobby van Eline voor traditionele koetsen had Marco weggewimpeld met de opmerking ‘geen koetsen met paarden want ze is al bang voor een konijntje’. De BMW waar Geerlof en Meike mee naar het gemeentehuis kwamen, was ook een pronkstuk van de famielje. En noem ik deze twee automerken dan is er ook altijd een bruidegom die even de gouden racejaren van Michael Schumacher bij Ferrari wil beleven. Een meer dan trotse Danny zat als de Hollandse opvolger van Michael achter het stuur van zijn bloedkoraalrode auto met zijn Ariadne aan zijn zijde. Geheel in stijl werden de daggasten in een rode Engelse open dubbeldekker gebracht waar ze werden verwacht die dag.
Maar dat de ondernemersgeest er goed in zit bij sommige horecaexploitanten blijkt als je bij strandtent ‘Paal 14’ je bruiloftsfeest viert je dan de beschikking krijgt over een echte Volkswagenbus. Wilco en Leon maakten daar, de laatste zelf sturend als Gijs van Lennep de tweede, dankbaar gebruik van zo ook later Theo en Rianne. Zo’n busje zien rijden blijft dus niet onopgemerkt voor bruidsparen die zoekende zijn naar een originele vervoersmogelijkheid.
‘Water’ is een bekende film van de Nederlandse cineast Bert Haanstra en mogelijk zijn Christoph en Lena erdoor geïnspireerd geraakt. Want wonende in Rijnsburg vlak bij de Rijn kan je met de auto omrijden. Maar dat hield Christoph in zijn old timer voor zichzelf voorbehouden. Rustig reed hij op een stralende trouwdag van zijn huis naar het voormalige gemeentehuis van Valkenburg om daar te merken dat lang niet alle gasten er waren. Want de gasten uit Duitsland werden in hun Rijnsburgse woning gastvrij onthaald om daarna wandelend naar de Rijn te lopen. Daar wachtte de veerpont om ze zonder aan het overbekende lied van Drs. P te denken over te zetten. Maar… er konden maar acht gasten tegelijk op het pontje dus de bruid Lena kwam met dochtertje Carlotta in prachtige jurken gekleed later dan verwacht met alle gasten aan. Maar we hadden alle tijd en in Valkenburg is ‘het Valkenburgs kwartiertje’ toch al een gevleugeld begrip.
Het mooiste bij al deze bruidsparen was, en dat blijft voor altijd op mijn netvlies staan, de trotse en goedkeurende van vooral de bruidegom blik bij het verlaten van hun T.T.M. Zal hij ooit nog zoveel poetsen als ik nu al die glimmende autolak heb zien passeren? Op die vraag kunnen alleen genoemde echtparen een antwoord geven. Eens kijken wat de trouwerijen in de wintermaanden mij gaan brengen, wie weet een eerste arreslee?